10 mei 1940

Onze eenheid gaat als een razende door het Hollandse landschap. Wat een enorm verschil met mijn vaderland. Hier lijkt alles wel vlak. Mijn gedachten slippen heel even naar mijn ouders. Zou alles nog goed met ze gaan? Zouden ze aan mij denken?

Ik wordt abrupt uit m’n gedachten gesleept wanneer Gunther mij hard op m’n staalhelm klopt. ‘Ben je wel wakker?’ Ik kijk verschrikt naar hem op en knik bevestigend. Onze BMW motorfiets met zijspan raast door. Onze kolonne maakt een enorme stofwolk.

Het landschap verandert voor mijn ogen naar meer bebossing en op de borden zie ik de afstand naar ons doel steeds minder worden.

Onze kolonne neemt een korte adempauze langs de kant van de weg. Na het lang zitten in de zijspan lijk ik wel een houten Klaas. Ik strek m’n benen en laat mezelf vallen in de zachte berm. Ik doe m’n koppel even af en de loodzware uitrusting die op m’n rug zit.

Na wat vijf minuten aanvoelt moeten we al weer snel verder. Het fluitsignaal wordt gegeven en Gunther zit alweer op de motor ongeduldig op me te wachten. Halsoverkop spring ik in de zijspan.

De colonne rijdt weer met een razend tempo verder en gefocust kijk ik naar de horizon. Tot plotseling een gedachte door m’n hoofd schiet:

‘Waar is mijn gasmasker?…’