Wapens van de Tweede Wereldoorlog
Aan het begin van de Tweede Wereldoorlog , beschikte Canada niet over een uitgebreide wapen productie-industrie. Bovendien, het was slechts gedeeltelijk onafhankelijk van het Verenigd Koninkrijk. Daarom zijn de meeste Canadese wapens en uitrusting tijdens de oorlog geïmporteerd uit zowel Groot-Brittannië of de Verenigde Staten. Bevrijding van de Veluwe bekijkt de technische feiten achter ieder bekend Canadees wapen uit de Tweede Wereldoorlog. U als lezer krijgt een uniek perspectief in het arsenaal van de Canadese soldaat.
Pistolen
M1911
De Colt 1911 is een van de meest populaire semiautomatische pistolen ontworpen door de in Ogden geboren Amerikaan John Browning, en werd gefabriceerd door het bedrijf Colt’s Manufacturing Company. Het wapen kent een rijke historie en werd in vele oorlogen gebruikt, waaronder de Eerste- en Tweede Wereldoorlog, de Koreaanse Oorlog en de Vietnamoorlog. De Canadese soldaten maakten dan ook dankbaar gebruik van dit beroemde pistool
1911
ontworpen
210
mm lengte
1105
gram, ongeladen gewicht
2,7
miljoen geproduceerd
Smith & Wesson Triple Lock
Het Smith & Wesson Triple Lock 2nd model begon het is de productie van de geschiedenis als het Britse Smith & Wesson Mk II Hand Ejector. De cilinder kraan slot en de uitstoter staaf lijkwade werd geëlimineerd. Het wordt vaak verward met de kleinere Smith & Wesson Military & Police model. Anders dan de uitschakeling van de ejector rod mantel en drievoudig afsluitbaar zijn mechanisch identiek aan de 44 1ST Model. De andere technische verandering opmerking is dat de 1920 S & W begon hittebehandeling van de cilinders waardoor de cilinders sterker en kunnen krachtiger lasten kunnen dragen. Een versie van deze revolver, aangepast aan de .45 ACP Ronde van de M1911 accepteren is vervaardigd voor het Amerikaanse leger tijdens de Eerste Wereldoorlog op een (toen) korte levering van 1.911 pistolen aan te vullen, en werd goedgekeurd en geclassificeerd (Samen met een soortgelijke Colt revolver ) was M1917 Revolver.
1008
gram, ongeladen gewicht
222
mm lengte
50
meter vuurafstand
19
Amerikaanse dollar voor 1 revolver
Browning Hi-Power
De Browning Hi-Power is een semiautomatische pistool met een kaliber van 9 millimeter. Het wapen werd in 1926 ontwikkeld door de wapenconstructeur John Browning.
Het is een single action pistool met een magazijn voor dertien patronen, bedoeld voor persoonlijke verdediging op korte afstand. De effectieve schootsafstand is 25 meter. Uiteindelijk kwam het in 1935 op de markt onder de naam Browning HP-35. HP staat voor Hi-Power. Het wapen is in veel landen in gebruik geweest, waaronder Canada tijdens de Tweede Wereldoorlog, en het is een van de meest verbreide pistolen ooit. Onder de naam Browning Hi-Power deed het vanaf 1946 dienst bij de Nederlandse krijgsmacht als secundair standaardwapen.
13
patronen in 1 magazijn
198
gram, ongeladen gewicht
25
effectief schietafstand
1,000,000
geproduceerd
Geweren
Short Magazine Lee–Enfield Mk III
Het Lee-Enfield geweer werd verschillende malen gemodificeerd, zodat er een aantal diverse uitvoeringen in gebruik werden genomen; de meest opvallende wijziging is bekend als SMLE = Short Magazine Lee Enfield. Het kaliber is .303″ en de patroon voor dit wapen is bekend als .303″ British of 7,7 x 56 R. De benaming is samengesteld uit de naam van de uitvinder van het magazijn, de Amerikaan Lee, en de plaats waar de geweren werden ontworpen en gemaakt: Royal Ordnance Factory te Enfield. De totale productie van alle Lee-Enfields wordt geschat op zeventien miljoen geweren, waarmee het een van de meest geproduceerde geweren in zijn type is.
17000000
geproduceerd tijdens WO2
10
patronen in 1 magazijn
4
kilo, gewicht ongeladen
503
meter vuurafstand
Short Magazined Lee Enfield Number 4 Mk. I
De aanduidingen Rifle No.2 en Rifle No.3 werden in de loop der tijd gebruikt voor een aantal andere wapens. Vanaf het midden van de jaren twintig was men echter aan de slag gegaan met de ontwikkeling van een nieuwe Lee-Enfield. Aanvankelijk werd dit wapen aangeduid met de benaming “Rifle, S.M.L.E. Mark VI”. In 1931 werd deze naam omgedoopt tot “Rifle No.4”. In 1935 werd echter plotseling de verdere ontwikkeling van dit wapen stilgelegd. De legerleiding was er van overtuigd dat het repeteergeweer binnen een aantal jaren zou worden vervangen door een halfautomatisch geweer en men wilde liever deze ontwikkeling afwachten. In 1939 was een dergelijk wapen er echter nog steeds niet en moest men teruggrijpen op het, speciaal voor de massaproductie ontworpen, “Rifle No.4”. Met het debacle van Duinkerken, waarbij zeer vele wapens van het type “Rifle No.1” waren achtergelaten, werd de nood nog groter. Naast de “Rifle No.4”, bleef men echter het andere type ook produceren.
Pas vanaf 1943 was de productie zodanig op orde dat het nieuwe wapen in grote aantallen naar de troepen toe kon. Deze “Rifle No.4 Mark I” werd het belangrijkste wapen voor Groot-Brittannië. Maar liefst vier miljoen exemplaren werden geproduceerd in Groot-Brittannië, Canada en de Verenigde Staten. De No.4 Mark I had een dikkere en sterkere loop dan de Rifle No.1, het vizier en de korrel waren beter beschermd en logischer bevestigd. Een bovenband was aangebracht op de plaats van de vroegere mondingskap, zodat de eenvoudiger spijkerbajonet over de loopmonding kon worden gemonteerd.
Hoewel er tijdens de oorlog verschillende soorten vizieren en lopen met verschillende hoeveelheden trekken werden gemonteerd, verscheen een nieuwe versie van het wapen, de “Rifle No.4 Mark I*” pas in 1946 bij de troepen. Dit wapen was sterk vereenvoudigd, door de grendelpal te laten vervallen en de constructie van de magazijnpal en de staartstukbrug te wijzigen.
1130
mm lengte
10
patronen in 1 magazijn
1829
meter vuurafstand
4,12
kilo gewicht ongeladen
Machinepistolen
Thompson Submachine Gun
De Thompsonpistoolmitrailleur, bijgenaamd de Tommygun, is een Amerikaans machinepistool, bekend van de gangsters van de jaren 20. Deze werd ontwikkeld door generaal John T. Thompson tussen 1917 en 1920. Hij had nog geen vermoeden dat het wapen heel goed zou worden. Vanaf 1921 werd de Thompson geproduceerd en nu nog steeds worden ze gebruikt. Het werd één van de beroemdste automatische wapens ter wereld. Er zijn ongeveer 1,7 miljoen exemplaren van geproduceerd.
Aan het begin van de Tweede Wereldoorlog was de Thompson een van de weinige ontwerpen van een machinepistool voor de Geallieerden dat direct klaar was voor productie. Groot-Brittannië bestelde een groot aantal exemplaren van de M1928- en M1928A1-modellen totdat men overschakelde op de goedkopere stengun. Het wapen werd ook veelvuldig geleverd aan de Sovjet-Unie. Maar door gebrek aan voldoende munitie en een voorkeur voor de PPSh-41 werden vele van deze zogenaamde ‘lend-lease’-Thompsons nooit gebruikt. Om kosten te drukken en productie te versnellen werd het ontwerp van de Thompson meerdere malen vereenvoudigd; dit resulteerde in de M1- en M1A1-versies. Uiteindelijk werd de Thompson in 1943 in productie vervangen door de nog goedkopere en simpelere M3 Grease Gun. Het wapen zelf bleef echter tot het einde van de oorlog in gebruik bij de Geallieerden.
4,9
kilo, ongeladen gewicht
700
schoten per minuut
2,000,000
geproduceerd tijdens WO2
50
meter effectief vuurbereik
STEN Gun Mk.I
De Stengun is één van ‘s werelds meest bekende pistoolmitrailleurs. Het wapen is in gigantische hoeveelheden geproduceerd en kent diverse varianten, ook Duitse. Na de Tweede Wereldoorlog is het wapen in nagenoeg iedere film over verzetsacties nadrukkelijk aanwezig. De ervaringen die waren opgedaan tijdens de beginfase van de Tweede Wereldoorlog, hadden de roep naar een pistoolmitrailleur steeds harder doen klinken. Groot-Brittannië was op dat moment nog niet in het bezit van een dergelijk wapen, terwijl de Verenigde Staten en Duitsland deze al hadden.
Op 6 maart 1941 kreeg de fabriek haar eerste order voor 100.000 exemplaren. De Mk I was een zeer eenvoudig wapen. Het was geheel opgebouwd uit gestanst materiaal en had een metalen, open “skelet” kolf. De pistoolhandgreep kon worden weggeklapt en de lade was ook in hout uitgevoerd. Dit type bezat nog een vlamdemper. De eerste wapens werden in oktober 1941 aan de fronttroepen geleverd. De formele naam luidde toen “Carbine Machine Sten Mk I”. Met deze naam werden de ontwerpers “geëerd” Shepherd Turpin ENfield. Enfield stond hierbij voor de vestigingsplaats van de Royal Small Arms Factory (RSAF) in een gedeelte van Londen, genaamd Enfield Lock.De Mk I werd formeel in het leger ingevoerd op 7 maart 1941. De productie werd ter hand genomen door de naaimachinefabriek Singer Manufacturing. Na de eerste order volgde nogmaals een order voor 100.000 exemplaren. De wapens zijn gemerkt met het merk S.M.C. en het codenummer 67.
3,2
kilo, ongeladen gewicht
500
schoten per minuut
4,600,000
geproduceerd tijdens WO2
100
meter effectief vuurbereik
Machinegeweren
Bren Light Machine Gun
De Bren LMG, ook wel genoemd Brengun, was een Britse volautomatische lichte mitrailleur. Het vuurwapen werd van 1938 tot 1958 gebruikt door het Britse leger en anderen. De Bren LMG onderscheidde zich van andere wapens doordat de patroonhouder boven op het wapen zat. Een standaard patroonhouder (magazijn) voor een Bren LMG kon maximaal 30 patronen kaliber.303 British (7,7 x 56 R) bevatten. In de praktijk werd het magazijn met niet meer dan 28 patronen gevuld. Er was, voor gebruik op voertuigen, ook een trommelmagazijn met een capaciteit van 100 patronen. De naam is afgeleid van de Tsjechische wapenfabriek Brno, waar het wapen was ontwikkeld en de Engelse wapenfabriek te Enfield, waar het wapen in licentie werd gemaakt.
10,3
kilo, ongeladen gewicht
520
schoten per minuut
1,156
mm lengte
1690
meter vuurafstand
Vickers Machine Gun
Het Vickers machinegeweer was gebaseerd op de Maxim die aan het einde van de 19e eeuw was geïntroduceerd. Vickers had de producent van de Maxim in 1896 overgenomen en begon het ontwerp te verbeteren. Het wapen werd eenvoudiger, en het gebruik van betere metaalsoorten maakte het wapen ook minder zwaar. Het Britse leger nam het wapen officieel in dienst op 26 november 1912. Het was een watergekoeld wapen. Op de koelmantel van het wapen zaten ribbels, hierdoor werd er effectiever gebruikgemaakt van het water dat in de koelmantel zat. Bij de koeling was standaard een neerslagvaatje verbonden met de mantel, zodat er geen water werd verspild. Hierdoor werd ook voorkomen dat er stoom zou vrijkomen wat de positie van het machinegeweer zou kunnen verraden.
Het wapen was zeer populair onder de soldaten vanwege zijn betrouwbaarheid. Het maximale bereik van de Vickers lag op circa 4 000 meter. De vuursnelheid lag op 500-550 schoten per minuut. Na ongeveer 10 000 schoten moest de loop worden vervangen, dit is in verhouding met andere mitrailleurs vrij snel. Het vervangen van de loop duurde ongeveer twee minuten voor een ervaren bemanning. Het wapen werd op een driepoot geplaatst en de lader zat rechts van de schutter. De lader zorgde ervoor dat de patronenband ongehinderd door het wapen werd opgenomen. De lege patronenband kwam links uit het wapen. Naast de schutter en lader waren vier tot zes andere militairen noodzakelijk voor het dragen van het wapen, affuit, water en munitie.
23
kilo, ongeladen gewicht
500
schoten per minuut
2,000
effectief vuurbereik
112
centimeter lengte
M2 Browning Machine Gun
Het machinegeweer heeft als bijnaam ‘Ma Deuce’, afgeleid van: M2, maar wordt door het Amerikaanse militaire personeel meestal simpelweg “Fifty-Cal.” genoemd ter verwijzing naar het kaliber. De mitrailleur Browning .50-inch is een automatisch luchtgekoeld wapen waarbij de patronen worden aangevoerd door middel van een patroonband. Afhankelijk van het doel waarop wordt geschoten, worden de patronen en een bepaalde mengverhouding in de patroonband geplaatst; bijvoorbeeld: op iedere vijf patronen één lichtspoorpatroon. Het wapen kan worden gebruikt tegen grond- en luchtdoelen en kan worden geplaatst op grond- of voertuigaffuiten. Door het aanbrengen van enige veranderingen kan het wapen zowel van links als van rechts patronen aanvoeren; normaal is de patroonaanvoer van links. Om oververhitting te voorkomen, is het wapen voorzien van een loop met dikke wand. Gaten in de steunmantel zorgen voor luchtcirculatie rond het achtereinde van de loop. Het wapen heeft een opklapbaar vizier met een schaalverdeling voor afstanden van 500-2500 yards. De vuursnelheid is 450 tot 550 schoten per minuut, de maximum dracht is 6700 meter, de effectieve dracht tegen gronddoelen is 1800 meter en tegen luchtdoelen 900 meter. Het gewicht van het wapen is 38 kg, de loop weegt 12,7 kg.
38
kilo, ongeladen gewicht
635
schoten per minuut
1,654
lengte in mm
1800
meter vuurafstand
Antitank Wapens
Bazooka M1
Achter in een holle buis, van 1.37 cm lang, werd een M6 raket aangebracht die elektrisch ontstoken werd. Met het kaliber 2,36 inch (60mm) had het een directe pantser doorboring van 119mm. Achter in een holle buis werd een raket aangebracht die elektrisch ontstoken werd. De Bazooka werd voor het eerst geleverd aan Rusland onder de Lend-Lease overeenkomsten en aan de Amerikaanse troepen in Tunesië, in 1942. Generaal Eisenhower was geschokt dat dit dit nieuwe wapen zonder enige instructies bij de eenheden werd ondergberacht. Er werd dan ook geen enkele tank mee uitgeschakeld. Verdere verspreiding van de Bazooka werd opgeschort tot mei 1943. De M6 bleek een zeer onbetrouwbare raket, soms bleven ze steken tijdens afvuren, of explodeerden voortijdig. De raket werd verbeterd en kreeg de aanduiding M6A1. Gedurende de productie werden de modellen aangepast en verbeterd. Ook de raket werd steeds beter. Waren de M6 en de M6A1 voozien van een punt, de M6A3 had een meer rondere kop. Hierdoor was ook onder een scherpe hoek een betere penetratie gegarandeerd tot een dikte van 89 to 102mm. Ook de staartvin kreeg een ronde ring voor betere vluchteigenschappen
5,9
kilo, geladen gewicht
1
schoten per keer
476,628
geproduceerd tijdens WO2
60mm
M6A1 Rocket
Projector Infantry Anti Tank
De Britse kwam met een andere aandrijving aan hun holle lading schieten. Deze ontwikkelde de PIAT ( Projector Infantry Anti Tank ) die door middel van een sterke veer gepikt het projectiel . Het was een ongemakkelijke spanning wapen ( eigenlijk het meest leek op middeleeuwse crossbow ) , maar had het voordeel dat er geen veilige zone achter het wapen was nodig , zoals de Bazooka . Nadeel was de zware terugslag.
15
kilo, geladen gewicht
1
schoten per keer
115,000
geproduceerd tijdens WO2
320
meter vuurafstand
